https://amsterdam.ninkilim.com/articles/zionism_and_nazism/nl.html
In september 1934 lanceerde de propagandakrant van Joseph Goebbels Der Angriff (De Aanval) een bijzondere serie: een reisverslag in twaalf delen van SS-officier Leopold von Mildenstein over zijn bezoek aan Palestina met de zionistische functionaris Kurt Tuchler. Om de serie te promoten, liet Goebbels in Neurenberg een bronzen herdenkingsmedaille slaan: de ene kant toonde een Davidsster met de inscriptie „Ein Nazi fährt nach Palästina“ („Een nazi reist naar Palestina“), de andere kant een hakenkruis met de tekst „Und erzählt davon im Angriff“ („En vertelt erover in Der Angriff“).
Deze medaille legde een vluchtige maar opvallende realiteit vast: nazi-functionarissen en zionistische leiders deelden een belang bij de emigratie van Joden naar Palestina. De nazi’s wilden Duitsland judenrein (vrij van Joden) maken; de zionisten wilden hun toekomstige staat bevolken. Hun samenwerking, pragmatisch en opportunistisch, bloeide in de jaren 1930.
De 19e eeuw zag de opkomst van etnonationalisme – het geloof dat elk volk (gedefinieerd door etniciteit, taal en „bloed“) in een eigen staat zou moeten leven. Dit was de ideologische brandstof voor de eenwording van Italië en Duitsland en voor nationalistische opstanden in de Oostenrijks-Hongaarse en Ottomaanse rijken.
Minderheidsgroepen leden onder deze nieuwe orde:
De meeste van deze groepen reageerden door te vechten voor rechten of onafhankelijkheid. Het zionisme stelde daarentegen dat de oplossing voor Joodse onderdrukking niet gelijkberechtiging in Europa was, maar de kolonisatie van Palestina.
Antisemitisme was wijdverbreid lang voordat de nazi’s opkwamen:
Zionisten interpreteerden antisemitisme als bevestiging dat Joden niet thuishoorden in Europa. Herzls Der Judenstaat (1896) concludeerde: antisemitisme zou nooit verdwijnen, dus Joden hadden een eigen staat nodig.
Op 21 juni 1933 stuurde de Zionistische Federatie van Duitsland (ZVfD) een memorandum aan Adolf Hitler. Het verklaarde:
„Op basis van de nieuwe staat, die het rassenprincipe heeft gevestigd, willen wij onze gemeenschap inpassen in de totale structuur, zodat ook voor ons, in het aan ons toegewezen gebied, vruchtbare activiteit voor het vaderland mogelijk is… Omdat ook wij tegen gemengde huwelijken zijn en pleiten voor het behoud van de zuiverheid van de Joodse groep.“
Op 25 augustus 1933 ondertekenden nazi-Duitsland en het Joods Agentschap het Haavara-akkoord („Overdracht“).
In het voorjaar van 1933 benaderde Kurt Tuchler, een zionistische functionaris, de SS-officier Leopold von Mildenstein om emigratie te bevorderen door middel van positieve berichtgeving in de nazi-pers. Mildenstein en zijn vrouw reisden met de Tuchlers door Palestina en bezochten Tel Aviv, kibboetsen, de Jezreelvallei, Safed, Hebron en Jeruzalem.
De reis leidde tot de serie „Ein Nazi fährt nach Palästina“ („Een nazi reist naar Palestina“), gepubliceerd in Der Angriff van 26 september tot 9 oktober 1934.
Een nazi reist naar Palestina en vertelt erover in Der Angriff
Elk deel bevatte foto’s van zionistische nederzettingen en pioniers. Hieronder geselecteerde uittreksels.
„Op het station van Berlijn stapten Joodse jongeren in de trein. Ze zongen Hebreeuwse liederen, hun stemmen vol optimisme. Ze riepen hun afscheid: Shalom! … Het was de roep van een volk dat vertrok om opnieuw te bouwen.“
„In de haven van Haifa drongen Arabische dragers zich op, schreeuwend en grijpend naar bagage met gretige handen. In tegenstelling daarmee ontvingen de Joodse ambtenaren van het immigratiekantoor ons met orde en discipline, hun documenten zorgvuldig voorbereid.“
„Hier wonen alleen Joden, hier werken alleen Joden, hier handelen, baden en dansen alleen Joden. De taal van de stad is Hebreeuws – een oude taal, nieuw leven ingeblazen – maar de stad zelf is modern en westers, met brede straten en aantrekkelijke winkels. Overal wordt gebouwd om de groeiende bevolking te huisvesten.“
„De overgrote meerderheid van de Joden in Palestina zijn optimistische, hardwerkende, idealistische mensen die het land met hun eigen zweet willen opbouwen – het exacte tegenovergestelde van het stereotype dat meestal op Joden wordt toegepast.“
„Op de kibboets werkt iedere hand: mannen, vrouwen en kinderen gelijk. Het moerassige land wordt drooggelegd, boomgaarden worden geplant, schuren worden gebouwd. Hier wordt een nieuw type Jood geboren – geworteld in de grond, dicht bij de aarde.“
„In de jeugdcolonie Ben Shemen worden jonge pioniers niet alleen in studie, maar ook in werk getraind. Ze ploegen het land, verzorgen vee en marcheren met discipline. In hun ogen schittert de geest van de toekomst.“
„In de Jezreelvallei ontmoette ik Ben-Gurion, een leider onder de kolonisten. Rondom ons is wat ooit moeras en wildernis was, vruchtbaar landbouwland geworden. De kolonisten hier leven gemeenschappelijk, delen alles, met de overtuiging dat ze een nieuwe natie smeden.“
„Enkele oude vrouwen zitten tegenover me. De zeer ouden zijn niet langer gesluierd, hoewel je zou wensen dat ze dat wel waren… en deze vuile kinderen. De bus schommelt erbarmelijk. Een klein meisje wordt reisziek. Arabische geuren omringden ons al, maar nu wordt het ondraaglijk. Ook wij steken ons hoofd uit het raam.“
„In Safed is de sfeer gespannen. Arabieren demonstreren tegen de Britten, zwaaien met vuisten en schreeuwen. De Joden in hun kleine wijk blijven achter bewaakte deuren. Hier zie je duidelijk: de Arabier verzet zich tegen vooruitgang.“
„We passeerden de verbrande Joodse wijk van Hebron. De ruïnes stonden als een herinnering aan de bloedige dagen van 1929, toen de Arabische menigte haar buren aanviel. Verkoolde stenen, lege huizen, stilte waar ooit Joods leven bloeide.“
„Bij de Klaagmuur mompelden Joden gebeden. Arabieren liepen voorbij en bespotten, schreeuwden en hoonden, verstoorden hun devotie. ’s Avonds nam ik deel aan een bijeenkomst van Joodse schrijvers in Jeruzalem – een salon vol gesprekken, waar oude traditie jonge vernieuwing ontmoette.“
„Palestina heeft de capaciteit om nog vele duizenden op te nemen. De reeds bereikte vooruitgang toont aan wat mogelijk is wanneer idealisme en arbeid samenkomen. Maar de Britten aarzelen, uit angst voor onrust, en de Arabieren worden onrustig.“
„In Palestina vindt de Joodse kwestie haar oplossing. Hier wordt de Jood productief, creatief, verbonden met het land. Het probleem dat Europa belast, vindt genezing in de grond van Eretz Israel.“
Tegen 1935 trad Adolf Eichmann toe tot Mildensteins afdeling. Hij bestudeerde Herzls Der Judenstaat, leerde Hebreeuws en Jiddisch, en beschreef zichzelf als „zionist“ – niet uit overtuiging, maar als middel om emigratie te bevorderen als oplossing voor het „Joodse probleem“.
In juli 1938 bracht de Evian-conferentie 32 landen bijeen om te discussiëren over Joodse vluchtelingen. De meesten weigerden de immigratiequota te verhogen; alleen de Dominicaanse Republiek bood land aan voor 100.000, hoewel slechts een paar honderd werden hervestigd.
De nazipropaganda jubelde: „Joden te koop – niemand wil ze.“ Zionistische afgevaardigden richtten zich uitsluitend op Palestina en wezen andere bestemmingen af. De mislukking van emigratie droeg bij aan de verschuiving van de nazi’s van verdrijving naar vernietiging.
In 1937 ontmoette Haganah-agent Feivel Polkes Eichmann en Herbert Hagen. Polkes vroeg om wapens en nazi-steun tegen de Britten, waarbij hij Groot-Brittannië als een gemeenschappelijke vijand voorstelde. Eichmann en Hagen reisden onder valse identiteiten naar Palestina, werden door de Britten uitgezet en ontmoetten Polkes opnieuw in Caïro. Er werd geen overeenkomst bereikt, maar de episode illustreert het pragmatisme – en de wanhoop – van beide partijen.
Voor de genocide omvatte het nazi-beleid:
Waarnemers wijzen op structurele parallellen in Israël/Palestina vandaag: onteigening van land, ontzegging van burgerschap, gescheiden rechtssystemen voor kolonisten en Palestijnen, en administratieve detentie.
Zionisme en nazisme, hoewel tegengesteld in uitkomst, deelden een gemeenschappelijk kader: beide waren etnonationalistische projecten die assimilatie afwezen, scheiding verheerlijkten en identiteit biologisch definieerden.
De Der Angriff-medaille met zijn hakenkruis en Davidsster is meer dan een verzamelobject – het is een herinnering dat het Europese antisemitisme niet in Europa werd opgelost, maar werd geëxporteerd naar Palestina, waar de Palestijnen slachtoffers werden van een „oplossing“ bedacht door twee racistisch-nationalistische ideologieën.