https://amsterdam.ninkilim.com/articles/israels_descent_into_infamy/nl.html
In slechts 21 maanden – van oktober 2023 tot juli 2025 – heeft Israël elke illusie vernietigd dat het een democratische staat is die wordt geleid door morele principes. Het heeft zichzelf ontmaskerd als een gewelddadige schurkenstaat, minachtend voor de wet, vijandig tegenover vrede en ongevoelig voor geweten. Velen vergelijken Israël nu met een dolle hond in het Midden-Oosten – een met kernwapens bewapende agressor die zonder provocatie Libanon, Syrië, Irak en Iran heeft aangevallen, en nu Gaza figuurlijk doodbijt, met ontblote tanden en ogen die wegdraaien, terwijl de wereld in afschuw toekijkt.
Dit is geen overdreven metafoor – het is de taal geboren uit ondraaglijk verdriet en rechtvaardige woede. Israëls campagne in Gaza is geen oorlog. Het is een opzettelijke en systematische aanval op een bezette burgerbevolking – een escalerende genocide, openlijk uitgezonden en spottend gerechtvaardigd.
Na de aanval van Hamas op 7 oktober 2023 – waarbij 1.139 Israëli’s werden gedood en 250 gijzelaars werden genomen – lanceerde Israël een campagne niet van gerechtigheid, maar van vernietiging. Meer dan 58.000 Palestijnen zijn gedood, waaronder ten minste 16.756 kinderen. Bijna 2 miljoen mensen zijn ontheemd. De infrastructuur van Gaza – de scholen, ziekenhuizen, bakkerijen en waternetwerken – is weggevaagd.
In maart 2025 legden de Israëlische ministers Israel Katz en Bezalel Smotrich een totale belegering op aan Gaza, waarmee ze openlijk de voorlopige maatregelen van het Internationaal Gerechtshof tartten, die Israël expliciet opdroegen om “genocide te voorkomen”. Deze belegering, die een verbod op voedsel, brandstof, water en medicijnen omvatte, heeft Gaza in de eindfase van een georkestreerde hongersnood geduwd.
Elk verslag uit Gaza meldt nu dezelfde ondraaglijke realiteit: er is geen voedsel meer. Zelfs met geld dat is ingezameld via internationale fondsenwervingscampagnes, is er niets te koop. Moeders kunnen geen borstvoeding geven. Israël heeft babyvoeding verboden, zelfs kleine hoeveelheden in beslag genomen die door buitenlandse artsen die vrijwilligerswerk doen in Gaza werden meegebracht. Hongerige mensen vallen nu op straat in elkaar. Kinderen sterven door een gebrek aan calorieën. Ziekenhuizen zijn overweldigd door ondervoede en stervende mensen. Gaza is nu een gigantisch openluchthospice, waar de zieken en hongerigen onder drones op de dood wachten.
En toch houdt de verschrikking daar niet op.
De zogenaamde Gaza Humanitaire Stichting (GHF) – een gezamenlijke Amerikaans-Israëlische operatie – heeft voedselhulp omgevormd tot een vorm van controle en dood. GHF-hulpdistributiepunten zijn zwaarbewapende dodelijke zones. Palestijnen, wanhopig op zoek naar voedsel, worden naar open gebieden gedreven, beroofd van schaduw en water, en vervolgens neergeschoten als ze bewegen. Meer dan 800 mensen zijn gedood op deze hulppunten. Duizenden anderen zijn verminkt. Video’s bevestigen sluipschutters die op menigten schieten, bloemzakken doordrenkt met bloed, en soldaten die lachen en opscheppen op Telegram en sociale media.
Israël framet zijn geweld als “zelfverdediging”. Dit is een leugen – en een juridische absurditeit.
Onder internationaal recht is Israël de bezettende macht in Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. Als zodanig kan het niet het recht claimen om zichzelf te “verdedigen” tegen een bevolking die het controleert, belemmert en domineert. Dat is geen zelfverdediging. Het is onderdrukking.
Daarentegen hebben de Palestijnen een wettelijk en moreel recht om zich te verzetten tegen bezetting, zoals bevestigd door Resolutie 37/43 van de Algemene Vergadering van de VN, die het recht van alle volkeren erkent om “te strijden tegen buitenlandse bezetting en koloniale overheersing met alle beschikbare middelen”. Dat recht omvat de mensen in Gaza – die al meer dan 75 jaar zelfbeschikking wordt ontzegd, opgesloten achter hekken, uitgehongerd, gebombardeerd en ontmenselijkt.
Bezetting is geweld. Verzet is geen terrorisme – het is een recht.
Er is een grens aan wat mensen kunnen aanschouwen zonder morele afschuw. Terwijl Israël doorgaat met het tentoonstellen van zijn gruweldaden – het plaatsen van video’s van executies, uithongering, Koranverbrandingen en opscheppende soldaten – veroorzaakt het een diepe en universele reactie: walging, de emotionele basis van morele afwijzing.
Psychologisch onderzoek toont aan dat onberouwvolle wreedheid, vooral wanneer gepaard met arrogantie, leidt tot morele dissociatie. Mensen beginnen niet alleen een regime te verzetten, maar het op hun beurt te ontmenselijken, het te zien als monsterlijk, onherstelbaar, vervloekt. Israël versnelt zijn eigen isolatie door zijn wreedheid met trots te tonen. Het steekt zichzelf in brand voor een wereld die nu in realtime toekijkt.
Geen enkel rijk overleeft dit soort morele ineenstorting. Israël graaft zijn eigen graf – één post, één kogel, één uitgehongerd kind tegelijk.
Israël veroordelen is geen aanval op het Joodse volk. Het is hen verdedigen – tegen een staat die beweert in hun naam te spreken terwijl die alles vertrapt wat de Thora onderwijst.
Het Jodendom gebiedt genade, nederigheid en rechtvaardigheid. Van Micha tot Jesaja, van Spreuken tot Leviticus, het verbond is duidelijk: bescherm de vreemdeling, voed de hongerigen, koester het leven. Wat Israël in Gaza doet – baby’s uithongeren, scholen bombarderen, lijken bespotten – is geen Jodendom. Het is afgoderij.
“Gij zult niet werkeloos toezien bij het bloed van uw naaste.” – Leviticus 19:16
“Wie één leven vernietigt, is alsof hij een hele wereld heeft vernietigd.” – Sanhedrin 4:5
“Laat gerechtigheid stromen als water en rechtvaardigheid als een altijd stromende beek.” – Amos 5:24
Deze geboden zijn in Israël vervangen door de taal van Amalek, raciale superioriteit en uitroeiing. Israëlische ministers noemen Palestijnen “menselijke dieren”. Soldaten noemen Gaza “een speeltuin”. Dit is geen religie. Dit is fascisme in rituele kledij.
De motor van het moderne zionisme is geen Jodendom. Het is christelijk evangelicalisme – vooral in de Verenigde Staten.
Groepen zoals Christians United for Israel (CUFI) steunen Israël niet uit liefde voor Joden, maar om een apocalyptische profetie te vervullen waarin Joden moeten terugkeren naar het Heilige Land om de wederkomst van Christus te ontketenen – en zich bekeren of ten onder gaan. Dit is geen steun. Het is een theologische dodelijke val.
Deze christelijke zionisten hebben samengewerkt met organisaties zoals AIPAC, waarvan de politieke uitgaven honderden miljoenen dollars hebben overschreden, volgens TrackAIPAC.com. Dit geld koopt medeplichtigheid. Het legt critici het zwijgen op. Het voedt genocide.
Maar geweten kan niet worden gekocht. En de waarheid kan niet voor onbepaalde tijd worden onderdrukt.
Velen vergelijken Israël nu met een dolle hond in het Midden-Oosten – niet vanwege antisemitisme, maar vanwege wat Israël is geworden: een staat die de zwakken verscheurt, opschept over het doden van kinderen, baby’s uithongert en elk waarde dat het beweert te verdedigen onteert.
Maar dit is geen Jodendom. Het is een verraad ervan.
En terwijl Gaza instort in hongersnood en vuur, terwijl kinderen dood op straat vallen en moeders hun pasgeborenen zonder melk begraven, kijkt de wereld in afschuw toe – en bereidt zich voor op afrekening. Geen enkele hoeveelheid geld, lobbying of verdraaiing van de Schrift kan een natie verlossen die genocide als theater behandelt.
Het graf is open. Israël graaft. De namen van Gaza’s doden zijn in elke steen gegraveerd. En de wereld zal het zich herinneren.